Τα παιδιά… ο κόσμος μας !
από 18 μηνών : ΜΟΥΣΙΚΟΚΙΝΗΤΙΚΗ (Σύστημα Orff) – ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
από 3 ετών : ΧΟΡΟΣ – ΜΟΥΣΙΚΟΚΙΝΗΤΙΚΗ (Σύστημα Orff)- ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
από 4 ετών : ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ -ΧΟΡΟΣ – ΜΟΥΣΙΚΟΚΙΝΗΤΙΚΗ(Σύστημα Orff)-ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
Hip-Hop είναι το όνομα ενός κινήματος το οποίο ξεκίνησε σαν μορφή έκφρασης της ιδιαίτερης κουλτούρας που είχαν αναπτύξει οι μαύροι στα γκέτο της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του 1970. Συνδύαζε τις ρυθμικές ικανότητες των DJs, την ευστροφία των rappers τη φαντασία των χορευτών και την τέχνη του graffiti. Ως μορφή διαμαρτυρίας στην αρχή, είχε και αυτό πολιτικό χαρακτήρα, διεκδικώντας το δικαίωμα στη διαφορά και υμνώντας την ιδιαιτερότητα των μαύρων κοινοτήτων του περιθωρίου. Eκτός από τον προκλητικό στίχο και ρυθμό, χαρακτηρίζεται και από μια πάρα πολύ έντονη ρυθμική κινησιολογία που σχετίζεται με την πρόκληση και τον ανταγωνισμό.Ο DJ Africa Bambaataa βάφτισε το 1980 αυτό το κίνημα “Hip-Hop”, όμως oι λέξεις Hip-Hop χρησιμοποιούνταν πολύ νωρίτερα από τους rappers και τους MC’s σε ρίμες όπως “Hip-Hop ya’ll and ya don’t stop, rock on, till the break of dawn”…
Η πρώτη χορευτική μορφή του Hip-Hop ονομαζόταν breakin’ ή breakdancing και πήρε το όνομά της από το “break” το οποίο είναι το μέρος ενός μουσικού κομματιού όπου κυριαρχούν τα κρουστά ενώ ο ρυθμός γίνεται πιο δυνατός και επιθετικός. Οι χορευτές στα clubs περίμεναν αυτά τα breaks για να χρησιμοποιήσουν τις πιο εντυπωσιακές και δυναμικές τους κινήσεις. Ο χορός ήταν πάντα ανταγωνιστικός. Οι breakers ήταν σε κύκλο και ένας-ένας έμπαιναν στη μέση και έκαναν επίδειξη των χορευτικών τους ικανοτήτων. Στο Brooklyn οι “μάχες” διεξάγονταν με διαφορετικό τρόπο. Στη μέση του κύκλου έμπαιναν όχι ένας αλλά δύο χορευτές οι οποίοι χόρευαν ο ένας απέναντι στον άλλο ενώ σε άλλες περιπτώσεις οι χορευτές των δύο ομάδων στέκονταν σε γραμμές (που τις ονόμαζαν apache lines), η μία ομάδα απέναντι στην άλλη, και χόρευαν ταυτόχρονα.
Η μορφή αυτή ονομαζόταν Brooklyn uprocking. Άλλες παρόμοιες μορφές χορού που ήταν διαδεδομένες εκείνη την εποχή ήταν το locking και το poping από την California. Σχεδόν κάθε πόλη είχε το δικό της χορευτικό ρεύμα με διαφορετική ονομασία , διαφορετικές μουσικές επιρροές, διαφορετικές χορευτικές φιγούρες, μέχρι και διαφορετικό ενδυματολογικό κώδικα. Κοινό χαρακτηριστικό όμως όλων αυτών των μορφών χορού ήταν πάντα ο έντονος ρυθμός και ο αυθορμητισμός καθώς όλες οι χορογραφίες ήταν “της στιγμής” και οι χορευτές αυτοσχεδίαζαν.
Σύντομα το hip-hop πήρε διαστάσεις ποπ, υιοθετημένο από αστέρες της όπως ο Michael Jackson που βρήκαν σ’ αυτό ένα πεδίο επίδειξης των σωματικών τους ικανοτήτων, και βρέθηκε έτσι αποδυναμωμένο από κάθε κοινωνική διεκδίκηση. Λίγες ομάδες, όπως οι Public Enemy, διατήρησαν τον πολιτικό χαρακτήρα που είχαν από την αρχή.
H εξαγορά των ομάδων hip-hop από δισκογραφικές εταιρίες δεν εμπόδισε την εξάπλωσή του στην Eυρώπη.Τη δεκαετία του 1980 αυτό το νέο είδος χορού άρχισε να χρησιμοποιείται σε video-clips, κινηματογραφικές ταινίες , ακόμα και διαφημιστικά spot. Με αυτόν τον τρόπο το Hip-Hop βγήκε από το καθαρά αυτοσχεδιαστικό του πλαίσιο προκαλώντας πλέον το ενδιαφέρον χορογράφων και σκηνοθετών ενώ σήμερα θεωρείται ότι πιο καινούριο έχει να επιδείξει η τέχνη του χορού.
